विशालसंग लवस्टोरी संवाद

like this page https://www.facebook.com/pages/Bishal-chautari/260522217427228
किशोरावस्थामा म कुपोषण लागेको जस्तो जिलिगान्टे थिए, त्यसैले केटीहरू छेउ नै पर्दैनथे । बरु डेटिङ गएका अरू केटाकेटीलाई तर्साइदिएर रमाइलो गरिदिन्थेँ । साथीहरूका चिठी केटीलाई पुर्‍याइदिने काम पनि अलिअलि गरेकै हो । मलाई मन पराउने केटीचाहिँ थिएनन् । फेरि मेरी आमा म सात वर्षकै छँदा बित्नुभएकाले जीवन त्यति सहज पनि थिएन । जन्मस्थान मकवानपुरमा सात कक्षासम्मको अध्ययन पूरा गरी ललितपुरको भट्टे डाँडाको स्कुलबाट नौ कक्षा पास गरेँ । तर, त्यहाँ पनि आफूलाई मन पराउने केटी पाएको भए मरिजाऊ !

पछि हेटौँडाबाटै एसएलसी सकेर कानुन पढ्न काठमाडौं आएँ । काठमाडौंमा संघर्ष गरिरहँदा घरबाट ‘बिहे गर’ भनेर निकै दबाब आउन थाल्यो । सकेसम्म पन्छाउने उपाय खोज्थेँ । बुबा भन्नुहुन्थ्यो– ‘तलाईं मैले पल्लो गाउँको केटी हेरेर आएको तर अलि नाक लामो रहेछ । सम्पत्ति यत्ति रहेछ, पढाइ पनि यत्ति पुर्‍याएकी रहिछ । लौ हेर्न हिँड ।’ तर, म यस्ती केटी चाहन्थेँ, जो गाउँमा दुस्ख गर्न जान्ने र परेका बखत काठमाडौंमा पनि भिज्न सकोस् । फेरि अर्को अप्ठेरो ! अर्काकी छोरीलाई नहेर्नु हेरिसकेपछि यो मन परेन त्यो मन परेन भनेर उम्कनु पनि कसरी ? त्योभन्दा उनलाई थाहै नदिई इन्डाइरेक्ट्ली हेर्नु ठीक भन्ने लाग्यो । उनी अर्थात् सीता तिमल्सिना ।
एक दिन एउटा भाइको बिहे थियो, जहाँ उनी पनि आउनेवाला थिइन् । त्यहीँ उनलाई इन्डाइरेक्ट्ली हेर्ने निधो गरियो । म टिलिक्क टल्किएर सफाचट बनेर त्यहाँ पुगेँ, मैले पहिलोचोटि देख्दा उनी सेलरोटी बोकेर आइरहेकी थिइन् । हाम्रा लमी एक्कासि बोले– ‘हामीले भेट्न खोजेकी केटी उनै हुन्, मज्जाले हेर ।’ त्यसपछि त हामी दुईलाई मात्र छोडेर उनी गायब भए । अब परेन फसाद ! यत्तिको असजिलो त मलाई जीवनमै लागेको थिएन । उनीसँगको त्यो पहिलो भेट हेराहेरमा मात्र सीमित भयो । उनी साह्रै लजाइरहेकी थिइन् । तैपनि त्यो लजाइले कताकता मप्रति मायाको आभास छरेको अनुभूति हुँदै थियो । रूप त उनको मैले सोचेकैजस्तो थियो । तर, बाहिरी रूपलाई मात्र झट्ट विश्वास गरिहाल्ने कुरा पनि भएन । मान्छेको खास गुण भनेको भित्र हुन्छ । ती कुरा नबुझी प्याच्च केही निर्णय गरिहाल्ने कुरा पनि भएन । त्यसैले त्यो दिन त दुवै जना चुप नै भइयो । उनी परिवारकी जेठी छोरी भएकाले घरव्यवहार धेरै थाहा हुनुपर्छ भन्ने पत्तो भने लगाइसकेको थिएँ । म २४ वर्षको थिएँ, उनी २२ वर्षकी । उनी एसएलसी पास गरेकी, म आइएल ब्याक लागेर बसेको । पढाइ लगभग उस्तै हो । हेराहेर नै भइसकेपछि लमीदाइले प्रेसर दिन थाले– ‘उनलाई हेर्न अन्तबाट पनि मान्छे आएका आयै छन्, के गर्ने त, कस्ती लागी केटी रु मन नपरे अब अन्ततिर माग्न जानुपर्‍यो †’ मलाई पनि जीवनको पहिलो हेराइ नै मन परेछ, ओके गरिदिएँ ।

हाम्रो विवाह वज्रबाराही मन्दिरमा गरियो । एकदमै साधारण बिहे, पिकनिकजस्तो । एउटा नरमाइलो चाहिँ के पनि लाग्छ भने उनीसँग बिहेअगाडि मायाप्रीतिका गफ साट्नै पाइएन, डेटिङको मौकै जुरेन । डेटिङ वा जे भने पनि सबै बिहेपछि । बिहेपछि माइली फिल्म हेर्न ३५ रुपियाँको टिकट काटेर गुण सिनेमा गएका थियौँ । लभस्टोरी फिल्म भएकाले हामी यति डुबेछौँ कि म आफैँ त्यसको नायक अनि उनीचाहिँ नायिकाजस्तो लागिरहेको थयो । अहिले पनि सम्झना आउँछ– त्यति बेला मैले उनलाई अँगालो हालेँछु । त्यो क्षण अहिले पनि उनी सम्झाइरहन्छिन् । विवाह भएकै दिन हामी मकवानपुरको घर जानुपरेको थियो । हाम्रो सम्बन्ध अहिले सोचेभन्दा पनि सुमधुर पाउँछु म । सम्बन्धको प्रतीकका रूपमा ११ वर्षको छोरा र छोरी छन् । सीताको साथ पाएर अकाशमा उडिरहेको अनुभूति हुन्छ मलाई सधैँभरि ।